บ่ายคล้อยวันนั้นฝนตกปรอย ๆ บ้านเงียบสงบของเธอดูเงียบเหงา ฉันมาที่นี่เพราะคำขอไม่กี่คำขอ > 자유게시판

"ถ้ามีเวลา แวะมาหาหน่อยนะ ป้ารู้สึกเหงา"

ฉันคุ้นเคยกับเธอ เธอเป็นคนดูเข้มแข็งและรักษาระยะห่าง แต่วันนี้สีหน้าเธอไม่เหมือนเดิม

เรานั่งฟังเสียงฝนในห้องรับแขก มีเพียงเสียงนาฬิกาเป็นเพื่อน เธอเล่าเรื่องความโดดเดี่ยว และความเหงา

หลายครั้งเธอเงียบลงเหมือนมีคำที่พูดไม่ออก ฉันไม่เร่งเร้า

ไม่นานเธอเดินออกไปไปทางห้องน้ำ ประตูปิดลงเบา ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่งฉันได้ยินเสียงเธอเรียกมาจากด้านใน เสียงนั้นสั่น

ฉันขยับเข้าไปหน้าประตู เราไม่ได้พูดอะไร ความเงียบกลับหนักอึ้ง มันคือขอบเขตที่เปราะบาง

shagging คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเพราะอย่างนั้นเอง มันจึงยากจะลืม เพราะสิ่งที่เหลืออยู่คือความเงียบงัน

บางครั้งเรื่องราวของคนโต ไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่ทำ
แต่อยู่ที่ ความรู้สึกที่เกือบหลุดขอบเขต
และการถอยกลับอย่างมีสติ